Fire and fury!

Vuur en volleybalwoede. In de positieve zin dan. Dat is in het kort wat er zich afspeelde afgelopen zaterdag. De dag lachte heren 1 in alle zonnigheid tegemoet. Er stond iets groots te gebeuren zo leek de uitbundig stralende zon te verkondigen. Er hing iets in de lucht. En de mannen roken dat, proefden dat, gretig, vol overgave, vol enthousiasme. Van een winterdip was geen sprake meer. De lente overmeesterde in alle glorie Het Spant.

Op bezoek was City Bril Krimpen heren 1. Koploper, ongeslagen en een goed spelende en sportieve ploeg. Een buitengewoon sterke tegenstander dus maar natuurlijk ook behept met spanning en druk die gepaard gaat met het bezitten van de koppositie en de naderende ontknoping van het seizoen. Daartegenover de heren van AVVA die na een sensationele uitzege op Dordrecht, een nipte verliespot bij ROWI uit en een meer plichtsmatige zege op hekkensluiter Erasmus Volley de vorm weer enigszins hervonden heeft. Tel daarbij op het terugkeren van spelverdeler Jacco Jansen – die tijdelijk het bijltje erbij neer had gegooid – en de aanwezigheid van oud-trainer Teus – die het team een aantal jaren geleden leidde naar de 3e divisie en eens naar ‘zijn jongens’ kwam kijken, en alle ingrediënten voor een heerlijke volleybalavond zijn aanwezig. En dat werd het.

Al in deel 1 werd duidelijk dat de toeschouwers getuigen zouden worden van een heuse krachtmeting tussen twee ijzersterke ploegen. AVVA klapte er vol overtuiging op. Hongerig, gulzig en scherp. Onder leiding van middenman Rick de Groot, die zijn service ballen een paar millimeter over de netrand liet scheren, werd er een kleine voorsprong gepakt: 14-11. Maar ook Krimpen pompte de service druk op, kwam langszij en er voorbij. Maar daar waren de mannen van Jaco Verheij niet van gediend, en onder het adagium ‘houd die bal lekker bij je’ werden de ballen snoeihard en vol overtuiging blokkerend terugbezorgd bij de Krimpenaren. Op de vloer welteverstaan. De eerste set werd onder luid gejuich binnengehaald: 25-23.

De opening van deel 2 was oogstrelend, en toonde ook aan hoezeer spelverdeler Jacco Jansen was gemist. Een prachtige omloopbal van Joshua, perfect toegespeeld door Jacco, liet het teruggekeerde blakende zelfvertrouwen van de ploeg even zien. De strijd ging gelijk op deze set. Er werd hard gewerkt, het spel golfde op en neer en de ‘oe’s en ‘ah’s’ van de toeschouwers waren niet van de lucht. Ballen die je al telden, werden toch nog in het spel gehouden waardoor de amusementswaarde van de wedstrijd tot een hoogtepunt steeg. Vooral libero Sietse van de Berg gaf geen centimeter ruimte, leverde loepzuivere passes af en als het nodig is – waarom ook niet- ook nog perfecte set-ups die begerig door diagonaalspeler Bert Uittenbogaard werden verzilverd. Aan het einde van de set begon de geoliede volleybalmachine aan AVVA zijde ietwat te haperen. Passend liep het net niet, en ook aanvallend kwam men er even niet door. En tegen een ploeg als Krimpen is dat dan net fataal. Ze liepen een paar punten weg en trokken de set naar zich toe: 20-25.

Deel 3. Wederom de zes spelers van de eerste twee sets. De Krimpenaren krompen ineen onder de arbeidslust die de Ameidenaren toonden. De foutenlast was gering aan Termeise zijde, natuurlijk, er ging weleens een balletje uit, of er was een netfoutje, maar het mocht allemaal geen naam hebben. Het liep gesmeerd, afspraken werden nagekomen, de communicatie was helder en er werd met vuur gespeeld. Jacco Jansen zorgde voor servicedruk, en de middenmannen Rick en Dirk-Jan zorgden voor de nodige punten, zowel aanvallend als blokkerend. Troefkaart deze wedstrijd was ook passer/loper Daniël Zweeren. Was AVVA aan zet, dan greep veldheer Jaco Verheij in het arsenaal naar het zware geschut genaamd Zweeren en bracht deze in stelling om het vijandelijke front te bestoken met een bombardement aan snoeiharde sprongservices. Daar zat weleens een blindganger tussen, maar de meeste kwamen neer in vijandelijk gebied en dit oorverdovende geweld moet intimiderend zijn geweest voor de Krimpenaren. De ijzersterk spelende Joshua Blokland voltrok in deel 3 het vonnis; 25-18 en AVVA sprak daarmee de tegenstander volleyballend even toe. Geachte City Bril Krimpen; u dacht even ongeslagen kampioen te worden? Dank je de koekoek. Hiero, laat hier maar even zien wat u waard bent.

Deel 4. De koploper op achterstand gezet. De druk er vol op. En dat voelden ze. En dat hebben ze wel vaker gevoeld, en dus werd er een tandje bij gedaan. Al snel keek AVVA tegen een achterstand aan. Maar de Krimpenaren hadden buiten het hermandad van de knapen Blokland gerekend. Want als die twee het eenmaal op de heupen krijgen, is er geen houden meer aan. Onwaarschijnlijke reddingen volgden elkaar op, wat het publiek opzweepte tot luidkeelse aanmoedigingen. De rally’s waren sensationeel, vol spanning. Passer/loper Paul Oevermans beukte erop los, en op het spel verdelen van Jacco was niets aan te merken. De druk werd punt na punt opgevoerd en de gezichten van de spelers van Krimpen werden bleker en bleker. 17-11. Het slotakkoord was ongelooflijk. Het was tijd voor powerplay. Jaco Verheij greep wederom naar het zware geschut Zweeren en eenmaal achter de servicelijn begon deze met een artilleriebeschieting die zijn weerga niet kende. Fire and fury! De tengere lijven van de Krimpenaren bezweken onder dit brute spel, en een aanzwellend gekreun steeg op vanuit de vijandelijke linies. En laat ik helder zijn; dat is niet een gekreun waar een man ’s nachts van droomt. Explosies van intense vreugde en verwondering bij de mannen van AVVA en bij het publiek dat met groot genoegen dit grootse slot gadesloeg. Vol ongeloof eigenlijk. Nauwelijks te bevatten, maar o zo heerlijk om mee te maken. Met een daverend gejuich werd de wedstrijd gewonnen: 25-11. Geslagen de vijand, gewonnen de eer! Met het laatste geluid wat mijn hese en schorre stem nog machtig was, sprong ik overeind, delend in de euforie: wat een pot, wat een wedstrijd, wat een kerels!

Een wedstrijd om niet gauw te vergeten. Misschien wel de mooiste van dit seizoen. Het was genieten, van jullie tomeloze inzet, jullie olijk enthousiasme, jullie goedhartige sportiviteit, jullie nuchtere bravoure, jullie genieten van het spel. Daar word je stil van, of niet Jaco?