Ontlading!

Zaterdag 8 februari, een uur of half drie in Dordrecht. Tranen vloeien er niet, maar zo heel veel scheelt het nou ook weer niet. 11 volwassen mannen, hoewel, volwassen, vallen elkaar dronken van vreugde in de armen. Zie je wel dat we het nog kunnen. Zie je wel dat we met elkaar helemaal niet zo verkeerd bezig zijn. Zie je wel dat hard werken, voor elkaar door het vuur gaan, nooit opgeven, pas stoppen als er gefloten is en het team boven alles stellen beloond wordt. Want dat is wat zojuist gebeurd is op deze grijze zaterdagmiddag. Een hardwerkend volleybalteam is beloond voor getoonde inzet. In de vorm van een 1-3 zege in Dordt. Daar waar de ploeg het de afgelopen seizoenen zo moeilijk had wordt een broodnodige zege binnengesleept. En dat met een opstelling waarin nog nooit eerder aangetreden is.

Terug in de tijd. De afgelopen wedstrijden zijn al keurig vastgelegd in het voorgaande verslag. De strekking was samen te vatten als “winterdip, maar op de weg terug qua inzet en plezier”. Ondanks de afwezigheid van drie man tegen Volley2b en het verlies in eigen huis dat hier niet geheel los van kon worden gezien, werd aan deze wedstrijd een positief gevoel overgehouden. Gezien de omstandigheden het maximale resultaat behaald. Misschien niet helemaal qua punten, maar wel qua spel en beleving. Daar houden we ons dus aan vast…

En zo geschiedde op de maandagavondtraining. Met onze aanvoerder Joshua op de spelverdelerspositie, die normaal gesproken als passer/loper de lijnen uitzet, werd er met een goede intensiteit getraind. Het is even wennen voor ons allemaal uiteraard, maar de combinatie van de bereidheid om elkaar te helpen, van een wat mindere set-up toch nog iets te maken, extra alert uit te dekken als de bal scherp op het net ligt en het juiste plezier maakte het een geweldige training. Dat er dan met slechts acht van de normaal gesproken twaalf beschikbare spelers getraind wordt deed daar niets aan af. Overigens vulde Harm en Lennert ons perfect aan; beide heren zijn altijd bereid om ons op trainen uit de brand te helpen als de situatie daar om vraagt, en ook dat helpt enorm. Dank mannen!

Het gevoel van deze training diende op de al eerder gememoreerde zaterdagmiddag aangeboord te worden. Op een tijd die deed vermoeden dat we weer even als C junior aan de bak mochten werd er ingespeeld op veld 2. Niet teveel verwachtend van het resultaat, wel van de teamsfeer. Maar bij de eerste balcontacten was daar nog weinig van terug te zien. Binnen enkele ogenblikken stonden de heren met 6-1 achter. Oei, wordt het zo’n middag!? Het onwennige straalde er aan alle kanten vanaf en dat moest toch echt heel snel uit het spel van de bezoekers verdwijnen. Anders wordt het een veegpartij van jewelste. En daar zijn we ons bed niet voor uitgekomen.

De ruggen werden gerecht, de overlevingsmodus ging aan en langzaam kwamen de Ameidenaren beter in hun spel. Voor de buitenstaander was eigenlijk nauwelijks waarneembaar dat we voor het eerst met Joshua als spelverdeler binnen de lijnen stonden. Natuurlijk ging er af en toe wat mis in de onderlinge afstemming, maar door hier met z’n allen continu positief op te blijven reageren en te accepteren leidde dit niet tot het effect van een neerwaartse spiraal, hetgeen normaal nog weleens wil gebeuren. Nee, de aanvallers deden gewoon een stapje extra, met een excellerende Daniël Zweeren die zijn basisdebuut als passer/loper beleefde. Achterin was het Paul Oevermans die op de midachterpositie zijn vizier op scherp had, want de buitenaanvallers van Dordt konden nauwelijks tot scoren komen in ons achterveld. Dankzij een geweldige serviceserie van middenspeler Dirk-Jan die zijn eigen serie met een aantal puike verdedigende acties in leven hield, stevende we na verloop van tijd op een relatief eenvoudige setzege af. Toch lieten we het nog even spannend worden in de slotfase, punt voor punt kroop de thuisploeg dichterbij. Het zál toch niet!? Nee, vandaag niet. Vandaag kán het gewoon niet misgaan. Spannend of niet, ook met 24-26 winnen betekent een 0-1 voorsprong. Hoppa, wie had dat gedacht!? Eigenlijk niemand…

In deel twee hadden we het geluk dat de lange spelverdeler van Next alleen nog achterin mocht spelen, en dus was de dreiging van de doortikbal verdwenen. Dat we daar continu drie aanvallers voor terug kregen aan hun zijde deerde ons niet echt, want de diagonaalspelers van Dordt kwamen beide door het regelmatige bankzitten niet echt lekker in de wedstrijd. Win-win dus. Wat opviel van onze kant was het blokkerende werk van met name middenspeler Rick de Groot. Kennelijk met de gedachte dat er bij een blessure van een andere middenspeler een schepje bovenop gedaan moet worden stuurde hij menig Next aanval retour afzender. Want als onze Rick eenmaal met zijn handen boven het net uit tornt kom je er niet zomaar langs als aanvaller. Tot frustratie van Next en vreugde van AVVA uiteraard. Ook de kanonskogels in de vorm van een sprongservice van Daniël mogen niet onvermeld blijven. Echt een wapen deze wedstrijd, waar de passers van Next het antwoord een aantal keer schuldig op moesten blijven. Toch bleef het spannend in het scoreverloop, want ook Next wist een solide blokkering op te trekken en verdedigend werden er aan hun kant van het net steeds meer ballen van de grond geplukt. Er moest dus iets geforceerd worden deze set. “Laat ik dat dan maar eens doen vanachter de serveerlijn”, moet onze diagonaal Abe Dekkers zo ongeveer gedacht hebben. Want met een aantal van effect zwanger zijnde ballen werd de Next passing onder druk gezet, waarmee het gaatje geslagen kon worden. Daarmee was er dit keer geen verlenging nodig: 20-25.

De luxe van een twee nul voorsprong in sets; dat was dit kalenderjaar nog niet voorgekomen. Heerlijk gevoel, en nu door. Maar zo gemakkelijk liet de thuisploeg zich natuurlijk ook niet aftroeven. Met name hun buitenaanvallers pakte de ballen in deze fase flink hoog, waardoor onze blokkering het lastiger kreeg. En eindelijk begonnen ze hun middenaanvallers ook vaker in het spel te betrekken, waarbij je je afvraagt waarom nu pas, want het werden procentueel gezien de meest scorende aanvallers aan Dordt zijde. Tel bij dit aanvallende geweld een wat mindere service van AVVA op en het moge duidelijk zijn dat deze set niet gewonnen kon worden: 25-21 voor hullie.

Niet getreurd, 0-4 zou te veel zijn van het goede, dus op naar de volgende set. Een werkset pur sang. Noeste arbeid moest aan de dag gelegd worden om het beter draaiende Next een halt toe te roepen. Overdreven fraai was het allemaal niet in deze fase van de wedstrijd, spannend des te meer. In eerste instantie namen de Ameidenaren het voortouw en werd een voorsprong van een punt of vier gepakt. De Dordtenaren hadden echter wel door dat serveren op de in blakende vorm verkerende Sietse niet veel zin had en dus werd er al enige tijd een andere serveertactiek op nagehouden. Tot dat moment leverde dat nog niet al teveel problemen op voor de AVVA passing, maar in set vier was dat bepaald anders. De fraaie voorsprong werd teniet gedaan en bij 23-20 leek het er sterk op dat er een vijfde speldeel zou gaan volgen. Leek. Want dat was buiten de gebroeders Blokland gerekend. Met de fantastisch als spelverdeler debuterende Joshua aan service en Dirk-Jan “ik blijf graag even in de lucht hangen als het zo uitkomt” aan het net weet je het nooit zeker. De servicedruk was ok, de verdeling aan Next kant ook, de blokkering van Dirk was alleen beter. Boem. Terug op die tenen. Dan maar een andere aanvaller bedienen, zo moet de spelverdeler aan Dordt kant gedacht hebben. Prima voor Dirk. Handen over het net en juichen maar. En zo kon het gebeuren dat AVVA alsnog als eerste een setpunt kreeg. Helaas zonder het gewenste effect en dus voltrok zich een bloedstollende strijd. Steeds was het stuivertje wisselen, ook Next kreeg een aantal setpunten en in gedachten waren sommigen al met een vijfde set bezig. Achteraf makkelijk praten, maar kennelijk hield AVVA het hoofd het meest koel. De laatste bal werd ternauwernood uitgeslagen door Dordt en dus was het bij 28-30 de bezoekende ploeg die een explosie van vreugde uitte.

Wow, wat een helden die gasten. Natuurlijk zijn we dolblij met het resultaat, meer de intensiteit waarmee de wedstrijd gespeeld en beleefd is, die stijgt daar ver bovenuit. Letterlijk iedereen heeft op zijn manier een positieve bijdrage gehad deze dag. Een teamprestatie van formaat en uiteindelijk simpelweg een van de betere uitwedstrijden van dit seizoen. Geen garantie voor de toekomst, maar als we hetzelfde qua inzet en beleving de komende wedstrijden kunnen brengen dan kunnen we niet anders dan tevreden zijn met elkaar. Ongeacht het resultaat waar het toe leidt.

Komende week staan er twee wedstrijden op het programma; allereerst Rowi uit, waartegen we een aantal weken geleden onze slechtste thuiswedstrijd van het seizoen afwerkte. Twee dagen later mogen we thuis aantreden tegen de studenten van Erasmus. Dit keer om half vier, wees dus gewaarschuwd dat je je plek op de tribune op tijd veilig gesteld hebt! Tot dan.