Het is (veel) te lang geleden dat onze trouwe volgers iets van ons vernomen hebben, maar helaas hebben we nu eenmaal geen vaste razende reporter en met de recentelijke verjonging is er ook twijfel of alle spelers überhaupt tot schrijven in staat zijn, hetgeen één en ander verklaart. Daarnaast is het natuurlijk veel lekkerder schrijven na een winstpot. En die kunnen we dan weer niet iedere week noteren. We nemen jullie even mee in de resultaten sinds begin dit kalenderjaar…
De eerste wedstrijd van januari was meteen een pittige te noemen. Koploper Roosendaal kwam op bezoek, een tegenstander met veel aanvalspower en een pittige blokkering. Toch lagen er in de heenwedstrijd kansen, al ging de winst met 3-2 naar de Roosendaalers. Deze uitslag bood vertrouwen voor dit keer. Desondanks begonnen we met elkaar wat lusteloos en tamelijk tam. Ook aan de overzijde van het net hield het niet over waarmee het toch weer spannend kon worden. Met 23-25 was er desondanks de voorsprong voor de bezoekers. Deel twee sloeg nergens op en was met 17-25 een eenvoudige prooi voor de koploper. Vervolgens was er in de derde en vierde set wel sprake van een echte wedstrijd. Via 25-23 kwamen we op 1-2 en bij 23-19 in de vierde maakte iedereen zich al op voor een beslissende vijfde set, maar op onverklaarbare wijze werd de set en daarmee de wedstrijd alsnog uit handen gegeven. 1-3 voor hullie. We geven de wedstrijd daarmee een magere 5. Dat moest dus anders de volgende keer.
Dat laatste is natuurlijk makkelijk gezegd, maar doe het maar eens op donderdagavond half tien in een uitwedstrijd tegen de “studenten” van Erasmus in Rotterdam. Die derde staan en nog kans hebben op meer als ze ons flink in de pan hakken. En dat terwijl we op dat moment nog geen enkele uitwedstrijd gewonnen hadden. Dat wordt natuurlijk een kansloos verhaal. Of toch niet? Toch niet dus… Direct in de eerste set was al duidelijk dat we verre van kansloos zouden zijn deze avond. Met het nodige enthousiasme bleven we goed bij in de score tot het moment dat er wat foutjes gemaakt werden. Niet erg, maar de reactie op het maken van fouten bepaald uiteindelijk in hoeverre deze doorwerken. En juist die reactie was niet goed genoeg. In plaats van nog harder te werken, elkaar te helpen in passing en bij het uitdekken lieten we elkaar even in de steek. Dus 1-0 voor Erasmus: 25-18.
Met dezelfde opstelling maar een andere instelling vervolgde we de wedstrijd. Een ontketende Sven nam het team bij de hand en passer/lopers Paul en Jos namen hun verantwoordelijkheid in de pass. Daarnaast werd 3-meter na 3-meteraanval binnen de lijnen geplaatst en toonde Dirk en Rick hun klasse op het midden. Tel daar de energie en het enthousiasme van diagonaal Daniël bij op en de ingrediënten voor de ommekeer zijn daar: 21-25, 20-25 en 18-25. Boem, 1-3! Lekker hoor. Vertoonde spel verdient een 7, de inzet en werklust een 9.
De wedstrijden tegen Next/Volley thuis en Sliedrecht uit resulteerde vervolgens in 3-1 winst en verlies met dezelfde cijfers. Bij de winstpot viel vooral de inbreng van diagonaal Bert op die er weer een aantal ouderwets harde kanonskogels inpompte en tegen Sliedrecht speelde middenspeler Elbert een verdienstelijke pot, waarbij met name het onderdeel “libero wegserveren” opviel in de tweede (gewonnen) set. Laten we de pot tegen next een 7.5 geven, die van Sliedrecht verdient niet meer dan een 4. Waarbij de laatste set een dikke 1 krijgt. Bah.
En dan naar afgelopen zaterdag. Lekker thuis, tegenstander waar we afgelopen seizoen een prima pot tegen speelde die met 3-1 gewonnen werd en een goed sfeertje in de ploeg. Iedereen fit, alle ingrediënten voor een mooie wedstrijd zijn aanwezig. We begonnen dan ook uitermate voortvarend en vol enthousiasme met een 7-1 voorsprong als gevolg. Jammer van die ene punt, maar een keertje fout serveren kan natuurlijk gebeuren. Dat het niet zo gemakkelijk zou blijven begrijpt iedereen en dus werd het vanaf dat moment veel meer een wedstrijd. Zuvo scoorde de nodige balletjes in het achterveld en de AVVA voorsprong wilde maar niet groeien. Bij 21-16 werd er echter nog maar eens gas bij gegeven en de bezoekers scoorden geen punt meer: 25-16.
Dik gewonnen, zelfde opstelling in deel twee dus. Omdat de Zundertse ploeg niet bepaald ruim zat in de wisselmogelijkheden verschenen ook zij met hetzelfde zestal plus libero in het veld. Het blijft altijd een interessant verschijnsel dat regelmatig optreedt na zo’n ruim gewonnen set; vanaf de start van de volgende “voel” je dat het weleens mis zou kunnen gaan. Het wedstrijdbeeld lijkt te kantelen, maar leg er de vinger maar eens op… Mindere passjes, onzuiver set-upje, onnodig uitgeslagen aanval, gebrek aan alertheid bij het uitdekken…alles lijkt opeens moeilijker te gaan. Alsof je met een zak aardappelen op je rug in het veld staat. En dat gebeurde nu dus ook. Al vrij snel in de set voelde het aan als een kansloze missie en ook een paar wissels konden het tij (nog) niet keren. Redelijk kansloze 19-25 en een 1-1 stand was het gevolg.
De wissels blijven staan, hebben wel iets extra’s gebracht, maar de set naar ons toetrekken was te veel gevraagd. Toch alle vertrouwen in het vervolg, zou het een set worden waarin alles vanzelf loopt? Zo af en toe heb je dat soort wedstrijden en sets er immers tussen zitten. Alles lukt, een foutje kan schouderophalend afgedaan worden en het is nagenoeg zeker dat de volgende bal weer op de grond geranseld wordt door één van onze uitstekende aanvallers. Zo’n set zou het dus niet worden… zwoegend, ploeterend, te veel fout serverend werd het een gelijk opgaande strijd. Af en toe werden taken vergeten uit te voeren en stelde de ploeg zich niet goed op in verdedigend opzicht. Deze momenten werden afgewisseld met prima passes en fraaie aanvallen, waardoor de stand gelijk op ging en de gehele set een spannend verloop kende. Blokkerend begon het steeds beter te lopen en de ingevallen diagonaal Abe toonde zowel in verdedigend als aanvallend opzicht zijn meerwaarde aan voor de Termeise equipe. Goede services van Jos en een op 24-23 zonder poespas gescoorde aanval van Paul zorgde voor de nodige opluchting: 25-23 en dus 2-1 voor in sets! En door!
Bij aanvang van het vierde bedrijf begon het allemaal nog wat beter te lopen. Het fanatisme was op het niveau waarop het hoort te zijn en er werd weer hard gewerkt voor de punten. Tot al snel het noodlot toesloeg…de prima op dreef zijnde en altijd fanatieke Paul maakte een lelijke misstap en ging flink door zijn enkel. Met veel pijn ging hij neer en het was direct duidelijk dat dit een forse blessure is. De aangeslagen spelers droegen Paul naar de kleedkamer zodat hij daar meteen kon koelen en de meevoelende scheidsrechter (goed dat er ook nog menselijke types op de bok staan, we haten het “er zitten genoeg spelers op de bank, dus meteen wisselen en door” gedrag van sommige volgens de letter van de wet fluitende hartelozen) gaf ons even de tijd om Paul bij te staan. Een paar wisselspelers bleven even bij Paul ter ondersteuning en Arjan voegde zich er ook bij, zodat we toch weer verder konden met de wedstrijd. Een time-out gaf ons de gelegenheid om het doel voor het vervolg af te stemmen. Iedereen was er van doordrongen dat met z’n allen gaan somberen geen voordeel op zou leveren voor Paul z’n situatie en dus moesten we er het beste van maken in het vervolg. Allemaal een stapje extra, Daniël de Wit als passer/loper het veld in en de emotie omzetten in fanatisme en een bepaalde vorm van een over-mijn-lijk mentaliteit. En zo geschiedde! Het kostte een punt of twee om te wennen aan de nieuwe omstandigheden, Zuvo probeerde direct om Daniël op te zoeken in de passing, maar de fantastisch in vorm zijnde Daniël Zweeren eiste in samenwerking met Joshua simpelweg alle ballen op. Alsof de wedstrijd voor Paul gewonnen moest worden zo was de inzet van iedereen; Daniël de W. ragde een aantal aanvallen dwars door de blokkering, Dirk-Jan blokkeerde een bal of zes op rij snoeihard op de Zundertse tenen, spelverdeler Jacco bediende de aanvallers op maat en zorgde met zeer precies serveerwerk voor de nodige problemen in de passing. En zo kon het dus gebeuren dat de bezoekers kansloos gelaten werden: 25-14 en een bijzondere ontlading, waarna de ploeg meteen collectief Paul opzocht om polshoogte te nemen.
Wat ben ik ongelofelijk trots op die gasten. Fantastisch hoe het uitvallen van Paul opgepakt is door de rest. Je zag de emotie, je zag het balen, maar de inzet was ultiem. Wat een bijzondere mix van emoties toen dat laatste punt binnen was. Bovendien hebben we deze wedstrijd laten zien hoe we alle spelers nodig hebben. Iedereen heeft z’n punten gespeeld, en alle spelers hebben in minstens één gewonnen set gespeeld. Natuurlijk is dat ook weleens anders, maar zo zie je maar dat we niemand kunnen missen en iedereen belangrijk is voor het team. Want dat we een TEAM zijn heeft deze wedstrijd wel bewezen. Klasbakken. Cijfer alleen voor de laatste set: een 10 met een griffel! Jullie mogen er allemaal trots op zijn onderdeel uit te maken van dit team gasten. Geniet er van…maar beide beentjes op de grond, want er is nog een lange weg te gaan.
Inmiddels is duidelijk dat Paul niets gebroken heeft en het vermoedelijk gaat om een (in)gescheurde enkelband. Ook uitermate vervelend natuurlijk, maar het kon gekker. Ook vanaf deze plaats namens het gehele team beterschap strijder! Dat je maar weer snel in het veld mag staan, want jij laat je er niet uitslaan…