De laatste keer dat we van ons lieten horen is precies vier weken geleden, de dag dat onze onfortuinlijke passer/loper Paul zijn enkelband afscheurde bij een actie aan het net. Dat was in de thuisbeurt tegen Zuvo en slechts twee wedstrijden later speelden we dit keer de return in Zundert. Een wat aparte wedstrijd, maar daarover dadelijk meer…
Allereerst hebben we nog wat te melden over de thuisbeurt tegen onze vrienden uit Etten-Leur. Er heerst enige twijfel of dit wel een bestaand dorp is (zie https://twitter.com/EttenLeugen), wij wilden dit oordeel pas na de wedstrijd vellen. Want als iets niet bestaat kun je er immers ook niet van verliezen.
Van dat laatste bleek bitter weinig in de eerste set tegen de lange, de linkse, de kale en de ik-sla-keihard-in-en-dan-loop-ik-stoer-terug-terwijl-de-setup-veel-te-scherp-was-dus-zo-bijzonder-is-het-niet-speler van Rowi. Alsof het een trainingspartijtje was waarin het niet toegestaan was een tegenstander te blokkeren zo werd AVVA naar de gloria geslagen. Het is dat er aan het eind van de set een spurt gemaakt werd om met een positief gevoel richting het tweede bedrijf te gaan, anders had er een beschamende score op het bord gestaan. Nu bleef het bij 19-25; nog steeds matig, maar ok; de laatste punten gaven hoop op betere tijden in deze wedstrijd.
En zo geschiedde in het vervolg. AVVA begon punt voor punt steeds beter te spelen. Blokkerend werden er voorzichtig aan wat punten binnen gesprokkeld en ook aanvallend begon het te lopen. Dat het dan lastig winnen is van dit Termeise team ondervond Rowi aan den lijve: 25-20.
In deel drie en vier was het de beurt aan onze middenmannen en diagonaal Bert om de aandacht naar zich toe te trekken. De boomlange middenman van Rowi werd keer op keer afgeblokt door Rick en Dirk en Bert was werkelijk waar onstuitbaar op de diagonaalaanval. Set-up op set-up werd snoeihard binnen geragd en de verdediging uit Etten-Leur kon slechts bewonderd toekijken hoe ze de ballen links en rechts om hun oren kregen. Met 25-16 en 25-20 werd de zege dan ook overtuigend in eigen huis gehouden en kon het AVVA feestje losbarsten: 3-1. Wat ons betreft bestaat Etten-Leur dus weldegelijk.
Vervolgens was er door omstandigheden een weekje rust, waarna de uit-serie van drie wedstrijden in acht dagen aangevangen werd tegen Zuvo. In zo’n kort tijdsbestek tweemaal tegen dezelfde tegenstander uitkomen ontaard vaak in een omgekeerd resultaat, dus er moest een list verzonnen worden om deze wet te ontkrachten. Rijp beraad leverde een list op en zonder op voorhand al te veel te verklappen; deze list was niet zonder effect!
In de eerste set ontspon zich een gelijk opgaande strijd die lang alle kanten op kon gaan. Nu verlies je in het volleybal nooit alleen door pech, maar boven de 20-puntengrens twee ballen die via de netrand op de grond ploffen helpt nou niet bepaald mee. U voelt hem al aankomen: hullie één en wij nul. 25-22 voor de thuisploeg. Dit wordt een zware middag.
Toch waren er genoeg aanknopingspunten, zoals dat door verliezende ploegen altijd naar voren gebracht wordt, om op voort te borduren. Laten we dat maar doen in de tweede set dan. Aanvankelijk wilde dat nog niet zo vlotten maar gaandeweg de set vorderde begon de aanvalsmachine van AVVA te lopen. Met name via de middenaanval lukte het om veelvuldig de ballen binnen te roeien, tot frustratie van de thuisploeg. De scheidsrechter van dienst, die weliswaar veel door liet gaan, maar wel consequent de fluit hanteerde, werd daarom na zo’n beetje ieder punt bestookt met een karrevracht aan kritiek. De volwassenheid die de bezoekers toonde door zich hier niets van aan te trekken en stoïcijns door te gaan met het maken van de punten werkte verwarrend, aangezien het logischer zou zijn als de gemiddeld zo’n tien jaar oudere tegenstander deze kwaliteit zou bezitten. Groot compliment en twee sets voor AVVA dus: 18-25 en 20-25.
Op naar een 1-3, want dat is de enige uitslag die we in 2019 tot op heden behaald hebben. Twee maal verlies en 4 maal winst met deze cijfers. En dus gebeurde dat ook deze dag. De gehele 4e set was het AVVA dat het voortouw nam en bij 18-23 kon het dan ook niet meer misgaan. Toch? Of…? Nou ja, u raadt het al. Wel dus. Foutje hier, foutje daar. Niet één spelonderdeel dat misloopt. Niet één speler die de kluts even kwijt is. Niet één duidelijk oorzaak te benoemen dus. Wel zeven punten op rij om de oren, en dus een 2-2 tussenstand. En dat terwijl we toch echt het gevoel hadden deze dag een klasse beter te zijn dan de Zundertse opponent. Wat een teleurstelling…en dat werkt natuurlijk door in het tegen ons zin verplichte nummer ‘vijfde set’.
Toch begon deze set met een gelijk opgaande score. De ruggen werden gerecht bij de Ameidenaren en er werd weer gestreden voor ieder punt. Dit leidde al snel tot een comfortabele voorsprong van enkele punten, hetgeen ondanks wat passfoutjes in de slotfase een voorbode was voor de uiteindelijk zwaarbevochten 2-3 overwinning: 11-15.
Teleurstellend dat we de vierde set niet ‘gewoon’ binnen harkten? Zeker. Des te knapper dat we alsnog de winst mee naar huis wisten te nemen? Dat helemaal! We zijn dit keer weer door een aantal mentale barrières gegaan, want:
– Eerste uitzege op zaterdag
– Eerste 3-2 winst (na dit seizoen 4x verloren te hebben met 3-2)
– Eerste winst met een rood-wit-groene bal
– Nagenoeg ignore op het vele gezeik van de overkant, zelfs om een gele kaart
Nou ja, zo valt er vast nog iets te verzinnen dat nog niet gebeurd was dit seizoen. Hoe het ook zij; de overwinning smaakte zoet, maar we hebben niet lang om na te genieten. Komende woensdag wacht aanstaand kampioen Atak op ons, dus alle zeilen bij om daar een puntje weg te gaan snoepen. Wie weet…we gaan ons uiterste best doen.
Sponsors
